America, wake up!

(Written after the 2000 pres. election, but still relevant)


I live in the unbearable franticness of life, exploding through ecstatic aortas and burnt mentalities. I am your eye when you cannot see and your ear when your earplugs are on vacation. I have a minimal wage and an idiotic labour tail that I gather between my capitalist feet. When I look at the mirror, it breaks. My elf-like pointed ears receive no transmission apart from the sleeping patterns of sleepless unconsciousness in the big city deal. My stock market beats somewhere around my pelvis and your prices are all counted. Puppets hanging in strings from my ears will entertain you as I go about my daily chores in the big bowl of panhuman erections. My telletuby belly sports a TV monitor out of which white men snoring give advise for the future of this ball of earth-nerves and sea-tissues, the occasional volcano spots covered up with the first lady’s essential doesn’t-rub-off make up.
Did you really think that philosophy could save you? You poor pathetic bastards of filthily unfounded rights-initiatives and you shameful politicians of greed? Did you really think that the beef factory called the system would ever produce a minced fillet ready and cooked on your table for future reference in the third world war of hate and food inadequacy? Did you really think that voting smells like flowers in the spring morning of your first love?
Bullshit! You get it all in a plastic orange bottle sporting “spring fresh” labels and in plastic bags containing squeaky dog toys. You get it all on rainbow stickers that peel off your windscreen at the first car wash and are never replaced, apart from the occasional ad of the harlot politician you’re going to vote for next coming election. You get it all in a world map made of paper manufactured by the hands of ten year olds, mentally disturbed from being beaten, fucked and beaten again for the glory of low prices and the temple of the West. If you are lucky, you can even get it in Star Trek episodes, in between raping planets by transferring humanity to inhuman aliens.
If you are lucky enough you are going to ache, you are going to cry your eyes out, because the mayonnaise started falling out of the sandwich of life and you suddenly realised that you’ve been tasting brown, long warms, glistening in their own shit, for your whole life. If you are lucky enough you’ll stroll down the street displaying “wanker” on your forehead, hoping that someone will wake up from their slumber and laugh or curse at you.
I am your head between your legs, you ostrich of a man, you harsh broom of a woman, you burnt stick of a child. I am your constipation, your leech, your meningitis, your cancer. I am your terror. I am your only hope.

Βάπτιση

Ξυπνώ
μες τη λαμπρή λιακάδα
που μπαίνει στο δωμάτιο δεσμίδες,
φιλτραρισμένη απ’ τις σίτες των παραθύρων.
Δεμένη με τις ηλιαχτίδες
χαζεύω ξάπλα στο κρεβάτι
τη ζεστή τη σκόνη
που κολυμπά αργά κι ελεύθερη
μέσα στο φως.

Γλιστράει ο αέρας
θερμός μα καθάριος,
ελαφρύς, ζωογόνος.
Τρίζουν τα φύλλα των σκόρπιων βιβλίων
ανοιγμένα στο πάτωμα.
Μια φωτογραφία ξεφεύγει απ’ το μεταλλικό ράφι
και ύπταται στο φως.
Το σεντόνι ανάλαφρο
και φευγαλέο σα χάδι μελλοντικού εραστή.

Καλοκαίριασε και ο χρόνος τεντώνεται νωχελικά
μες στο ευρύχωρο πρωινό.

Σηκώνομαι.
Γόνατα κι αγκώνες ξεκλειδώνουν
οι φτέρνες γειώνουν το βάρος του σώματος
κι η πλάτη ανατριχιάζει ξαφνικά μονάχη.
Πλησιάζω το παράθυρο, κάνω το μάτια δυο σχισμές,
κοιτάζω έξω.
Μια λευκή ανάσα σκάει καυτή πάνω στο πρόσωπό μου.
Στον λεπτό, αβαθή ορίζοντα
μια γαλάζια γραμμή με καλεί στην ερεθιστική παγωνιά της.

Κι είν’ η γλυκιά προσμονή του αναπόφευκτου
που κινεί τη μέρα:
Να γλιστρώ μες στο νερό με δυο χέρια στοιβαρά,
ακούραστα και λιοκαμμένα
κι ο πόνος στις φτέρνες να χαθεί
σαν το λευκό απ’ τα χαλίκια
μες στα κύματα.
Μία βουτιά
και πάλι έξω - σαν τον τεχνήτη γλάρο-
στην ανάσα του μεσημεριού.
Και να’ναι είναι η ψύχρα της, ζωή στους πόρους του κορμιού μου,
χίλιες μικρές καρφίτσες φως.