Είναι πρωί και ο ήλιος μπαίνει ζεστός και λευκός μέσα από το παράθυρο της κουζίνας στο σπίτι στην Πλάκα. Κάνει τη βρύση να γυαλίζει στο φως και θρέφει τα πράσινα φυλλαράκια από τα φυτά που κουρνιάζουν αγκαλιασμένα στη γωνία του λευκού λακαριστού πάγκου,δίπλα στο παράθυρο.
Ησυχία. Μόνο τα σπουργίτια τιτιβίζουν στους πρόποδες της Ακρόπολης και οι ήχοι της Αθήνας, που ξεχύνεται ολόγυρα στα πόδια του σπιτιού, δε φτάνουν να ενοχλήσουν τα μόρια της σκόνης που αιωρούνται ανέμελα μέσα στο χώρο.
Δίπλα στην κουζίνα, ένα δωμάτιο με λευκά σεντόνα και ξανθό ξύλο στο πάτωμα, σκιερό απ’τα κλειστά παντζούρια. Ένα λευκό κομοδίνο με μία μεταλλική λάμπα με βραχίονα, μία συρόμενη ντουλάπα που μυρίζει κέδρο και μία ανεπαίσθητη μυρωδιά ζέστης δένουν με το φώς που μπαίνει από την πόρτα που συνορεύει με την κουζίνα. Πάνω στο κρεβάτι τα σεντόνια έχουν στριφογυρίσει ανάμεσα στα δύο σώματα που, σχεδόν ολοκληρωτικά ξεσκέπαστα, ακουμπούν διακριτικά το ένα τ’άλλο.
Γυρίζω στο πλευρό μου και χώνω το πρόσωπό μου μέσα στα καστανόξανθα μαλλιά σου, στο σβέρκο σου. Μυρίζεις άνοιξη. Έξω οι πρώτες νεραντζιές έχουν ανθίσει και η Αθήνα γεμίζει από την ευωδιά των ανθέων τους.
Είναι Σάββατο πρωί, προχωρημένος Μάης, και όλη η μέρα μάς γνέφει να τη γευτούμε μέχρι το μεδούλι. Αλλά για την ώρα, άσε με να κάτσω εδώ, δίπλα στο κοιμησμένο σου σώμα, πάνω από τα δροσερά και ακατάστατα σεντόνια, προσπαθώντας να προσανατολιστώ στη μέρα που ξυπνά. Ήλιος, κουζίνα, σφαλιστά πατζούρια, αδιόρατη ζέστη, γαλήνια ησυχία, το βάρος του σώματος σου στο δωμάτιο. Ευτυχία.
