In Between / Ταλάντευση

     

Taught, like thick and soaked ropes, trying

to bring Aegean shores together,

and like those shorelines which appear

and disappear at the edge of horizons,

back and forth my untamable heart is lost and found

in salt-thick currents that open and heal all wounds.

And my body, the sun, light –

rises over one shore, setting on the other,

a sliver of moon peel embracing a star through dawn.

And the still-heard prayers robed in blue

remind of summers, the dried red earth,

when I could see the unknown shore

but only from a distance.

My foregone land, I’m since suspended

between the hope and fear that you might lure me

once again, unexpectedly, sweetly.

I kept your songs to fill my nights but all that I was left with

were muezzins’ chants for lullabies, and a void

bottomless as the sea, a sadness. And then

the bitterness of iodine that heals all wounds.

(Trans: Adrianne Kalfopoulou and the author)

-----

Σαν τα χοντρά και τα βρεγμένα

σχοινιά,  που το Αιγαίο, τεντωμένα, πάνε να ενώσουν,

και τη στεριά που μια σιμώνει και μια αφήνεται

στου ορίζοντα το βάθος –

έτσι η καρδιά μου, πέρα-δώθε, βάρκα αδούλωτη,

χάνεται κι επιστρέφει, με το κύμα και τ’αλάτι

που ανοίγουν κι επουλώνουν τις πληγές.

Και το κορμί μου ήλιος, φως,

σηκώνεται στη μια στεριά και δύει

στην άλλη, σα λευκή απ’το φεγγάρι φλούδα,

μ’ένα αστέρι αγκαλιά μέχρι να ξημερώσει.

Κι οι προσευχές που ακόμα λέν, ντυμένες στα γαλάζια,

σαν κοκκινόχωμα ξερό, θυμίζουν καλοκαίρια

που μόνο απ’ αντίκρυ έβλεπα τις άγνωστες ακτές.

Απαρνημένη γη, έκτοτε αιωρούμαι

ελεύθερη, με την ελπίδα και το φόβο

μήπως γλυκάνεις ξαφνικά. Και τα τραγούδια σου

τα φύλαξα, νυχτέρια να γεμίσουν,

μα μού ‘μειναν νανούρισμα μονάχα αμανέδες

κι ένα κενό, σαν πέλαγος απύθμενο, μια λύπη·

κι ύστερα η πίκρα απ’το ιώδιο που θρέφει τις πληγές.

Mr. Nietzsche / Ο κύριος Νίτσε

A lack of a system is all very well,

Mr. Nietzsche

    (and so damned honest – no doubt about it –

    since the mind is such a muddle

    and the uttered thoughts are weapons –

    sharp, inadequate)

but was all that perhaps merely an excuse

so that others could do the dirty work?

For nothing is more exasperating

than a slothful hand

and a bunch of people demanding

   an explanation

   an explanation!

so you end up saying what you didn’t want to say at all

so you end up forgetting

and end up getting muddled.

And what’s more, they blame you

for your lack of rhythm and clarity, for your lack of weapons.

As if the world were a well-tuned clock.

So – you said – it’s  better to write just as it comes

and let others pull the chestnuts out of the fire.

I know what I want to say,

I know what I believe in. How well I know

what pitfalls are in store for lovers

of truth and clarity.

Whoever wants to find out

has to go it alone.

I can’t be bothered with plumbing the depths of my mind.

(To say nothing of this world.)

Weapons only lead to pointless and brutal wars.

(translated by Richard Pierce & Stamatis Pollenakis)

-----

Ωραία και καλή η απουσία συστήματος

κε Νίτσε

(και ειλικρινέστατη -δε λέω-

μιας και το μυαλο είναι κουβάρι μπερδεμένο

κι οι όποιες ειπωμένες σκέψεις, όπλα –

αιχμηρά· ανεπαρκή)

αλλά μήπως όλα αυτά ήταν μια δικαιολογία

για να κάνουν όλη τη βρωμοδουλειά οι άλλοι;

Γιατί τι πιο εκνευριστικό

από ένα χέρι οκνηρό

κι ένα μάτσο ανθρώπους που απαιτούν

να τους εξηγήσεις

να τους εξηγήσεις!

μέχρι άλλα θες να πεις κι άλλα να λες

μέχρι που ξεχνάς

και μπερδεύεσαι.

Και σου τη λένε κι από πάνω που ρυθμό

και καθαρότητα δεν έχεις, οπλοστάσιο.

Λες κι είναι κόσμος καλοκουρδισμένο ρολογάκι.

Ας τα γράψω -είπες- καλύτερα, όπως μου ‘ρχονται

κι ας βγάλουν οι άλλοι το φίδι απ’ την τρύπα.

Εγώ ξέρω τι θέλω να πω,

ξέρω τι πιστεύω. Ξέρω εγώ ο κόσμος

τι παγίδες τρέφει για της αλήθειας

και της καθαρότητας τους λάτρεις.

Όποιος άλλος θε να μάθει

ας κάτσει μόνος του να βρει την άκρη.

Βαριέμ’ εγώ να εξηγώ τα βάθη του μυαλού μου.

(Χώρια του κόσμου τούτου).

Τα όπλα μόνο ανούσιους κι αιμοσταγείς πολέμους φέρνουν.