Βάπτιση

Ξυπνώ
μες τη λαμπρή λιακάδα
που μπαίνει στο δωμάτιο δεσμίδες,
φιλτραρισμένη απ’ τις σίτες των παραθύρων.
Δεμένη με τις ηλιαχτίδες
χαζεύω ξάπλα στο κρεβάτι
τη ζεστή τη σκόνη
που κολυμπά αργά κι ελεύθερη
μέσα στο φως.

Γλιστράει ο αέρας
θερμός μα καθάριος,
ελαφρύς, ζωογόνος.
Τρίζουν τα φύλλα των σκόρπιων βιβλίων
ανοιγμένα στο πάτωμα.
Μια φωτογραφία ξεφεύγει απ’ το μεταλλικό ράφι
και ύπταται στο φως.
Το σεντόνι ανάλαφρο
και φευγαλέο σα χάδι μελλοντικού εραστή.

Καλοκαίριασε και ο χρόνος τεντώνεται νωχελικά
μες στο ευρύχωρο πρωινό.

Σηκώνομαι.
Γόνατα κι αγκώνες ξεκλειδώνουν
οι φτέρνες γειώνουν το βάρος του σώματος
κι η πλάτη ανατριχιάζει ξαφνικά μονάχη.
Πλησιάζω το παράθυρο, κάνω το μάτια δυο σχισμές,
κοιτάζω έξω.
Μια λευκή ανάσα σκάει καυτή πάνω στο πρόσωπό μου.
Στον λεπτό, αβαθή ορίζοντα
μια γαλάζια γραμμή με καλεί στην ερεθιστική παγωνιά της.

Κι είν’ η γλυκιά προσμονή του αναπόφευκτου
που κινεί τη μέρα:
Να γλιστρώ μες στο νερό με δυο χέρια στοιβαρά,
ακούραστα και λιοκαμμένα
κι ο πόνος στις φτέρνες να χαθεί
σαν το λευκό απ’ τα χαλίκια
μες στα κύματα.
Μία βουτιά
και πάλι έξω - σαν τον τεχνήτη γλάρο-
στην ανάσα του μεσημεριού.
Και να’ναι είναι η ψύχρα της, ζωή στους πόρους του κορμιού μου,
χίλιες μικρές καρφίτσες φως.