Ένα πράγμα που κάνει την Κάλλια Παπαδάκη να ξεχωρίζει από άλλους συγγραφείς -Έλληνες μα και ξένους- είναι η αγάπη που έχει για την γλώσσα, την οποία απέκτησε ως ποιήτρια. Ο λόγος της είναι πολλές φορές ποιητικός, ρευστός, ρυθμικός, ακολουθώντας περισσότερο το τραγούδι των λέξεων παρά το νήμα της πλοκής. Ως μυθιστορηματογράφος έρχεται, κατόπιν, και παίρνει αυτά τα μουσικά νήματα και τα συνθέτει σε ένα υφαντό με αρχή και τέλος. Το αποτέλεσμα είναι να ερχόμαστε αντιμέτωποι με κείμενα των οποίων ο ρυθμός πλημμυρίζει τη σελίδα και κάνει τη γραφή να κυλάει σα μελωδία. Αυτό, σε συνδυσαμό με το γεγονός ότι η συγγραφέας είναι σε πλήρη έλεγχο της αφήγησής της (υπάρχουν πολλοί συγγραφείς που αδυνατόυν να κάνουν ακόμα κι αυτό, και άλλοι -π.χ. ο Ian McEwan - που το κάνουν σε βαθμό υπερβολικό, με αποτέλεσμα να μην αφήνουν τον αναγνώστη να "χαθεί" στην ιστορία) κάνει τα κείμενα της Κάλλιας Παπαδάκη μεστά μα κι ευκολοδιάβαστα συνάμα. Αν πρέπει κάτι να βελτιώσει ελάχιστα στο επόμενο βιβλίο της (όταν οι επόμενες ιστορίες που εγκυμωνεί αρχίζουν να την πνίγουν) είναι το δέσιμο της πλοκής- α λα McEwan- διότι η μουσικότητά της είναι αλάνθαστη.
Ο Γρηγοριάδης έγραψε πως η Παπαδάκη "γράφει σαν συγγραφέας του κόσμου, ισοδύναμα" (http://www.teogrigoriadis.blogspot.com/). Συμφωνώ μαζί του απόλυτα. Εάν η αγάπη της για την Αθήνα κρατήσει μέσα στα χρόνο, τότε μπορεί και να βρισκόμαστε σήμερα αντιμέτωποι με μία πολύ ευχάριστη συγκυρία: την απόκτηση μίας δικής μας Modiano, αθηναϊκής, μα συνάμα παγκόσμιας... Συγχαρητήρια!
No comments:
Post a Comment