Che Il Mediterraneo Sia

Το πιο περίεργο απ’όλα είναι πως δεν πρόλαβα να σε γνωρίσω,
πως οι πτυχές του μυαλού σου είναι ακόμα για μένα
ένα μυστήριο μεστό για εξερεύνηση.

Δεν πρόλαβα να σου πω πως ο λογαριασμός λήγει και πρέπει να τον πληρώσουμε!
Πως τα ψώνια θα έρθουν στις 2 και μήπως μπορείς να περάσεις να πάρεις ένα μπουκάλι γάλα που μας λείπει;

Πως τα πρώτα τραγούδια που ακούσαμε μαζί είναι ακόμα καινούργια
και πως δεν έχουμε βάψει ακόμα το σπίτι
- ούτε αυτό που υπάρχει
-ούτε εκείνο που θα 'ρχόταν

Δεν πρόλαβα να σου πω πως σ'ευχαριστώ για τα σιδερωμένα ρούχα μου
και πως τα λουλουδάκια μας έπιασαν επιτέλους,
ρίζωσαν αγάπη.

Πως, τώρα που το γόνατό σου έγιανε,
θα πάρουμε καινούργιο ποδήλατο για τις βόλτες μας
πάνω, κάτω και γύρω από την Ακρόπολη.

Δεν πρόλαβα να σου πω
πως η Αθήνα μοσχοβολά επειδή είσαι μέσα της
και πως όλες οι άλλες πόλεις είναι άδειες, γελοίες και ανισόρροπες.
Δεν πρόλαβα.
Να σου πω.
Πως έχω φυλάξει τόσα χρόνια για μας
που, πια, κανείς άλλος δε χωράει μέσα τους.

West Brompton, SW6, April 8th, 2000

Ani Di Franco is scratching her guitar on the CD player
and I am sitting on a bamboo chair
on the third floor balcony
overlooking Stamford Bridge
greeting the trains passing behind the row of parked cars
between the blooming, serenely alive cemetery
and the greenery.
Breeze on my face, smelling of spring and promising summer.
The Norwegian women’s handball team
just won the European championships
on video.
Unintelligible laughing words mingled with bird songs.
Happiness.

Ο λογιστής

Για δες, μάνα, πώς κυλούνε τα χρόνια
κουβάρια κλωστές
σ’ ανήλιαγα περιθώρια.

Πώς τρίζει ο κόσμος γύρω σου
σε κάθε βήμα
μες τη σιωπή που βασιλεύει πριν το τέλος.

Χαλασμένα παραθυρόφυλλα οι μνήμες
κρέμονται απ΄τους μεντεσέδες του μυαλού.
Κι η ζωή αλήτης άπατρις
κι αστείο βρώμικο, πνιγηρό κι ιδρωμένο
απρεπές για το ξεραμένο χώμα της γης.

Για δες τις ώρες που γίνονται λάμες
και πέφτουν μία μία
σχίζοντας τον αέρα με τον αιχμηρό τους ήχο.

Πώς η Γη συρρικνώνεται σ’ένα δωμάτιο
κι οι τοίχοι γίνονται ήπειροι
και οι κουρτίνες θάλασσες
κι ο κόσμος σιγεί απ’ έξω
σα χάρτινο σκηνικό.

Να μπορούσα, μάνα, να προσθέσω
λίγα χρόνια ακόμα
στο λογαριασμό σου.
Απ’το πουγκί να έβγαζα
παρτίδες φυλαγμένες.

Σου φύλαξα τ’απογεύματα και τα πρωινά
που έχασες σαν κοιμόσουν.